15 Bez skrupułów

       Pojawiła się na Wilson Street. Poprawiła nóż, który ukryty był za paskiem. Podniosła głowę i spojrzała na biały dom, którego nienawidziła. Ba, nienawidziła całego pieprzonego Cicero, który wywoływał u niej przykre wspomnienia. Poczuła delikatny wiatr na twarzy i uśmiechnęła się. Powoli, choć z drobnymi potknięciami, realizowała swój plan. Teraz przyszła pora, aby przejść do kolejnego punktu. 

       Ruszyła pewnym krokiem w stronę domu. Nie zawahała się podchodząc do drzwi. Ta cała sytuacja wprawiała ją w ekscytację. Wiedziała, że to ona wszystko kontroluje. Że to ona trzyma sznurki, a reszta jest tylko marionetkami w jej rękach. Zatrzymała się i zadzwoniła dzwonkiem. Po chwili usłyszała kroki. Drzwi otworzyły się.
- Cześć.
- Cześć – odpowiedziała Lisa, a na jej twarzy pojawiło się niezadowolenie.
- Musimy porozmawiać – ciągnęła Nicole.
- Myślę, że nie mamy o czym.
- Słuchaj… Ja nie lubię ciebie, a ty nie lubisz mnie. Jednak chodzi o Deana. – Kiedy tylko wypowiedziała jego imię, Lisa drgnęła, a na jej twarzy pojawił się strach.
- Czy coś mu się stało?
- Myślę, że powinnaś o tym wiedzieć – rzuciła Nicole, wymuszając na twarzy smutek.
- Wejdź.

       Siedzieli przy stole. Cała trójka, co i rusz zerkała w stronę Deana, a on udawał, że tego nie widzi. Łowcy milczeli. Co jakiś czas, jednemu z nich wyrywało się ciężkie westchnięcie. Każdy z nich zastanawiał się, co zrobić z Watson. Czy dalej ciągnąć rozmowy i pozwolić jej na kolejne gorzkie słowa, czy zostawić w spokoju licząc na to, że Castiel i Baltazar wrócą i odmienią dziewczynę?
       Dean natomiast wędrował wspomnieniami ku Grecji i po wydarzeniach, które miały potem miejsce. Wiele wspólnych chwil, wiele stoczonych walk. Wszędzie razem. Czemu nie zauważył, że Nicole była w ciąży? Powinien bardziej zainteresować się jej dziwną chorobą, o której ona nie chciała rozmawiać, a która tak szybko przeszła. Przypomniał sobie też to uczucie, kiedy zobaczył ją w domu Campbellów. Kiedy dowiedział się, że ona i Sam żyją. Naprawienie ich stosunków trochę trwało. Nicole nie chciała mieć z nim nic wspólnego, ale prawdopodobnie z uwagi na Sama, odpuściła. Wtedy zaczęli się dogadywać. Nie było, jak dawniej, ale był to dość spory krok do przodu, ku ociepleniu stosunków między nimi. A potem przyszło najgorsze. Zdrada Samuela i pęknięcie duszy. Jak wiele oni będę umieli jeszcze znieść? Jak długo on sam wytrzyma? Kochał ją. Nadal ją kochał i tak cholernie bał się, że znowu ją straci.
- Zobaczę, co z naszą psychopatką – powiedział Turner, podnosząc się z miejsca. Wyszedł z kuchni, a pozostali wsłuchiwali się w jego kroki, które zmierzały w stronę piwnicy.
- Mam nadzieję, że Rufus ma jakąś przyszykowaną ciętą ripostę dla naszego zbuntowanego aniołka, bo inaczej Nicole znów się rozhula – odparł Bobby.

      Kiedy tylko Singer skończył mówić, do kuchni, jak burza wpadł Turner. Podrapał się po głowie, soczyście przeklął pod nosem i spojrzał na pozostałych. 
- Co jest? – zapytał Sam.
- Nicole zniknęła – powiedział powoli.
- Jak to zniknęła? – Dean zerwał się ze swojego miejsca.
- Nie wiem jak. Wiem, że jej tyłek nie siedzi już na krześle.
- Jakim cudem ominęła święty olej? – wydusił Sam.
- Nie mam pojęcia – rzucił Turner, kręcąc głową. –Mamy przejebane. Mieliśmy jej pilnować. Czterech dorosłych facetów dało się wyprowadzić w pole.
- Trzeba ją znaleźć – powiedział Bobby. – Dokąd mogła pójść?
- Nie mam pojęcia – odparł Sam.

      Lisa postawiła przed siedzącą Nicole szklankę z kolorowym napojem. Watson rozejrzała się dookoła. Odkąd była tu ostatni raz, salon wyglądał, jak po przejściu tornada. Walczyli wtedy z syrenami, a zarażona Lisa spędziła ten czas w zamknięciu. Teraz w pomieszczeniu znów panował ład i porządek, a Nicole wyłapała kątem oka fotografie, na których znajdował się Dean. Z góry dochodziły jakieś dźwięki i Watson domyślała się, że w swoim pokoju urzęduje Ben. 

       Odwróciła się w stronę kobiety i złapała za szklankę. Wypiła kilka łyków, a następnie dostawiła ją z powrotem.
- Więc nie wie kim jest? – zapytała Lisa, unosząc brwi do góry.
- Całkowicie postradał zmysły – odpowiedziała Nicole, dalej brnąc w swoje kłamstwa. – Próbujemy, jakoś mu pomóc, ale na razie nic nie działa.
- I to przez… - Słowo demon nie chciał przejść Lisie przez gardło.
- Tak. Jesteśmy pewni, że Dean w końcu jakoś dojdzie do siebie, ale nie wiemy ile to może potrwać.
- Jeszcze przed wczoraj było wszystko w porządku – zaczęła Lisa, a ręce, które opierała na kolanach delikatnie zadrżały.
- Taka jest ta robota. Jednego dnia jest dobrze, a drugiego świat wali ci się na głowę. – Lisa spojrzała na nią i pokiwała głową. Nigdy tego nie zrozumiesz – pomyślała Watson, po raz kolejny wyciągając rękę w stronę szklanki.
- Uznałam, że powinnaś o tym wiedzieć – ciągnęła dalej. – W końcu kiedyś byliście blisko – powiedziała, akcentując wyraźnie słowo kiedyś.
- Dzięki – odpowiedziała Lisa. 

       Między nimi zapanowała chwila ciszy. W końcu kobieta uśmiechnęła się pod nosem i spojrzała na Nicole.
- Paradoks, co? Siedzimy sobie od tak w moim salonie, popijamy kolorowe napoje i rozmawiamy o Deanie. Nigdy bym nie pomyślała, że dojdzie do czegoś takiego.
- Ani ja.
- Skoro rozmawiamy szczerze, to pewnie wiesz, że nigdy cię nie lubiłam. Zawsze widziałam w tobie rywalkę. Rywalkę, z którą nie umiałam wygrać – powiedziała Lisa.
- Ale wygrałaś.
- Nie. Nigdy nie wygrałam. Ale miałam swoje pięć minut. I musisz wiedzieć, że będę walczyć o kolejne minuty. – Kobiety spojrzały na siebie.
- Ja też nigdy cię nie lubiłam – zaczęła Nicole. – Nie… Ja cię nienawidziłam. Miałam ochotę poderżnąć ci gardło. – Lisa zrobiła wielkie oczy i zaśmiała się. – Tak, wiem brutalne, ale tak na mnie działałaś.
- Obie tak na siebie działałyśmy.
- Wiesz, co?
- Co? – Lisa utkwiła w niej brązowe oczy.
- Problem w tym, że ja nadal mam ochotę poderżnąć ci gardło. – I zanim Lisa zdążyła się zorientować, Nicole rzuciła się na nią.

       Ocknęła się. Ból przechodził przez całą czaszkę. Ktoś przywiązał ją do krzesła. I ten ktoś nadal był obok. Słyszała kroki, które wędrowały od jednego końca pokoju, do drugiego. Poczuła narastającą panikę. Ben! Co z jej synem?!
       Nicole zobaczyła, że Lisa powoli otwiera oczy. Na jej ustach pojawił się złośliwy uśmiech. Spojrzała na kobietę i zaśmiała się.
- Witaj w mojej słodkiej zemście – powiedziała, a Lisa poczuła, jak przechodzi ją dreszcz. – Chyba nie będziemy udawać, że na to nie zasługujesz.
- Czego chcesz?
- Chcę byś poczuła ból – odpowiedział Nicole, nachylając się w jej stronę. – I masz to zagwarantowane.
        Stróżka potu spłynęła po jej twarzy. Na wargach czuła smak krwi. Nicole musiała nieźle jej przyłożyć. Wolała nie wiedzieć, jak wygląda.
- Dlaczego to robisz? –jęknęła.
- Ty się jeszcze pytasz?!
- Nie chciałam tego!
- Jasne. A ja jestem primabaleriną.
- Dobra – westchnęła. – Chciałam. Byłam pewna, że jak zakręcę się wokół Deana, to do mnie wróci. I było całkiem dobrze. Ale potem zjawiłaś się ty i ten jego przeklęty braciszek – wysyczała.
- Jeny, Lisa ile w tobie jadu – zagruchała Nicole, sięgając po nóż. – Wiedziałam, że pod tą przeklętą buźką, kryje się prawdziwa suka.
- Stworzyliśmy rodzinę…
- Wzruszające – mruknęła Nicole, sięgając po nóż.
- Ale wy musieliście wszystko zepsuć.
- O nie… Wiesz, jak to się u nas mówi? Że łowcą jest się przez całe życie. Dean prędzej czy później by nie wytrzymał i wrócił do życia, w którym nie ma dla ciebie miejsca.
        Lisa prychnęła pod nosem. Nicole spojrzała na nią z góry i przybliżyła się do niej. Jej oczy znalazły się na tej samej wysokości, co brązowe tęczówki Lisy.
- Czas zacząć zabawę – powiedziała Watson.
- Suka.
- Dotknęła mnie twoja obelga – mruknęła ze śmiechem Nicole. Podrzuciła srebrny nóż w dłoni, a następnie zbliżyła ostrze do ramienia kobiety. 

– Dzisiaj to ja rozdaję karty. 

    Lisa nie zdążyła nic powiedzieć, bo Nicole przecięła skórę na jej przedramieniu. Z jej ust wydobył się krzyk, który zginął wśród śmiechu. Wyprostowała się, a na jej ustach zawitał triumfujący uśmiech. Cmoknęła i uderzyła ją z pięści w twarz, rozcinając łuk brwiowy. Po policzku Lisy spłynęła stróżka krwi. Watson po raz kolejny wybuchła śmiechem. Musiała to przyznać, że bawiła się znakomicie. W pewnym momencie usłyszała głos dochodzący ze schodów.
- Mamy towarzystwo – powiedziała, prostując się.
- Zostaw go.
- Dzieciak akurat jest niewinny – rzuciła Nicole. – W porównaniu do jego zdzirowatej matki. Poczekaj tu na mnie. 

        Po raz kolejny podrzuciła nóż, a następnie wbiła go w nogę Lisy. Kobieta po raz kolejny krzyknęła. Watson odwróciła się i cicho ruszyła w stronę schodów. Wspięła się na kilka stopni i przysunęła twarz do barierki. Zobaczyła skulonego Bena, który ze łzami w oczach przyciskał do ucha słuchawkę telefonu.
- Cześć mały – rzuciła z uśmiechem, wyrywając mu komórkę, która z pewnością należała do jego matki. Ben zrobił przerażoną minę. 

– Spokojnie. Nie zrobię ci krzywdy. – Spojrzała na wyświetlacz i zachichotała. Przysunęła telefon do ucha.
- Cześć Dean.
- Nicole błagam. Zostaw ich w spokoju.
- Za późno Dean. Pożegnaj się ze swoją kochaną rodzinką. – I zamiast nacisnąć czerwoną słuchawkę, by się rozłączyć, rzuciła telefonem o ścianę. Komórka roztrzaskała się na kawałeczki.
- Kolej na ciebie kochanie – powiedziała do Bena. Wyciągnęła w jego stronę dłoń. – Radzę ci bądź grzeczny i chodź ze mną po dobroci.
       Mały spojrzał na nią, a następnie powoli pokiwał głową. Podał jej rękę. Pomogła mu wstać, a następnie bez słowa, zaprowadziła do jego pokoju. Położyła go na łóżku i dotknęła jego czoła. Ben pogrążył się w głębokim śnie. Nicole uśmiechnęła się i wyszła z pokoju, wiedząc, ze takim sposobem nie będzie mieć dziecka na sumieniu. Bądź, co bądź nie jest dzieciobójczynią. Zeszła po schodach na dół.
- Co zrobiłaś Benowi?!
- Przymknij się – warknęła Nicole, wyciągając nóż z nogi Lisy. Znów krzyk. Usłyszała również jej przyspieszony oddech. – Nic mu nie jest. Śpi.
- Śpi?
- Kiedy będzie po wszystkim, to się obudzi. Gwarantuję ci to. A teraz dokończmy naszą część gry.

     - Nicole! Nicole! – Krzyczał Dean, ale po drugiej stronie nikt już nie odpowiadał. Wsadził komórkę do kieszeni i spojrzał na pozostałych, klnąc pod nosem.
- Jest w Cicero? – zapytał Bobby.
- Ma Lisę i Bena – odpowiedział starszy Winchester. – Musimy tam jechać.
- To kawałek drogi. Nie wiadomo, co może w tym czasie zrobić Nicole – odezwał się Sam.
- Wezwiemy Cassa – rzucił Dean, który zaczął nerwowo krążyć po kuchni.
- Cass może teraz nie odpowiedzieć. Szukają przecież z Baltazarem sposobu, aby posklejać duszę Nicole – przypomniał mu Sam.
- To, co mam robić?! – warknął Dean, zezując na młodszego brata.
- Mam pomysł- powiedział Rufus. – Kiedyś przez przypadek uratowałem tyłek jednemu demonowi. Teraz przyszedł czas, aby skurwiel spłacił swój dług.
- Skąd wiesz, że będzie chciał? – zwrócił się do niego Bobby.
- Nie będzie miał wyboru- odparł pewnym głosem Rufus. – Będę potrzebował składników, aby go przywołać.
- Mam wszystko – odpowiedział Singer, wstając z miejsca.

     Nicole zaśmiała się triumfalnie. Powoli nachyliła się w stronę Lisy i poklepała ją po policzku. Następnie podeszła do komody, na której znajdowały się fotografie ukazujące szczęśliwą rodzinę. Prychnęła pod nosem i rozbiła ramki, kalecząc dłonie. Z kieszeni wyciągnęła zapalniczkę i podpaliła najpierw jedno zdjęcie, a potem całą resztę. Wracając do związanej Lisy, rozbiła wazon z kwiatami.
- Zastanawiam się, co ci jeszcze mogę zrobić? – powiedziała na głos Nicole. – Ej, nie śpij! – warknęła, uderzając Lisę w tył głowy. – Ja tu się dobrze bawię, a ty ucinasz komara?
- Proszę – jęknęła Lisa.
- No, wiesz… A ja tu chciałam ci zaproponować zabieg usuwania paznokci kombinerkami – rzuciła Watson i po raz kolejny zaśmiała się. Stanęła naprzeciwko Lisy i złapała ją za twarz, powodując, że ta musiała na nią spojrzeć.
- Proszę – powtórzyła Lisa.
- Ale nudziara.
- Nicole! 

       Na dźwięk jego głosu wyprostowała się. Domyślała się, że cała czwórka zjawiła się z odsieczą, aby ratować zdzirowaty tyłek Lisy. Robi się co raz ciekawiej – pomyślała Nicole i powoli odwróciła się w stronę łowców. 

       Stali w drzwiach i spoglądali na scenę, która rozgrywała się w pokoju. Zadowolona Nicole i przywiązana do krzesła Lisa, to obraz, który mieli okazję zobaczyć.
- Odsuń się od niej – powiedział Turner.
- Pieprz się – warknęła Nicole, biorąc do ręki nóż, który położyła na stoliku obok.
- Nicole! – Znów odezwał się Dean. Widziała jego zielone oczy, które bacznie obserwowały każdy jej ruch. –Gdzie Ben?
- Spokojnie. Dzieciakowi nic nie jest. - Dean odetchnął z ulgą. – Śpi w swoim łóżeczku.
- Nicole. – Tym razem głos zabrał Sam. – Opanuj się na chwilę. Porozmawiajmy na spokojnie.
- Rozmowy na spokojnie przeważnie nic nie dają – odparła Nicole.
- Lepiej rozwiązywać wszystko siłą? – warknął Bobby. – Zapominasz tylko o jednej zasadzie. Łowcy nie krzywdzą ludzi.
- Kto powiedział, że nadal jestem łowcą?
- Łowcą jest się przez całe życie-odparł Bobby.
- Może ta zasada już dawno przestała obowiązywać mieszańców takich, jak ja? Zresztą te wasze wtykanie nosa w nie swoje sprawy robi się naprawdę wkurwiające – prychnęła pod nosem, mierząc wzrokiem każdego po kolei. 

        Sam poruszył się, a ona zerknęła w jego stronę. Uśmiechnęła się i szybko wyciągnęła rękę w jego stronę.
- Nie ze mną te numery – powiedziała i machnęła dwa razy dłonią. Najpierw pistolet Sama wyleciał w powietrze, a potem on sam przeleciał przez korytarz, lądując w sąsiednim pomieszczeniu.
- Zabawa się skończyła – odparł Rufus i ruszył w jej kierunku.
- Cieszę się, że to powiedziałeś- rzuciła Nicole.

        Pokój został niemalże zdemolowany. Wszystko, co łowcy napotykali na swojej drodze ulegało zniszczeniu. Bobby, Rufus, a potem także Sam, który doszedł do siebie po locie, jaki mu zafundowała, odwracali uwagę Nicole. Dean w tym czasie, przeciągnął krzesło z Lisą i zaczął rozwiązywać sznur, którym była związana.
         Uderzyła Sama i machnęła ręką. Młodszy Winchester ponownie przeleciał przez pokój, zatrzymując się na regale z książkami. Nicole doskoczyła do niego i złapała za koszulkę. Z dziecięcą łatwością podniosła go do pionu i odrzuciła w bok. Odwróciła się do Rufusa, a ten zauważył dziwny błysk w oku dziewczyny. Razem z Singerem ruszyli w jej stronę, wyciągając bron. Nicole prychnęła od nosem, a kiedy rozległy się strzały, wykonała kilka uników i zniknęła. 

       Łowcy zaczęli nerwowo rozglądać się dookoła. Nagle pojawiła się tuż obok. Uderzając Rufusa w kark, spowodowała, że mężczyzna upadł na ziemię. W ostatniej chwili odwróciła się i złapała Bobby’ego za rękę. Zmrużyła oczy i wygięła dłoń. Pod Bobby’im ugięły się kolana. Miał wrażenie, że Watson miażdży mu kości od środka. Słyszał jej śmiech, który był tak niepodobny do śmiechu prawdziwej Nicole.
- Puszczaj – powiedział Rufus. 

        I zanim Nicole zdążyła się zorientować, wymierzył jej mocnego kopniaka. Watson przewróciła się. Zgięta w pół dźwignęła się na kolana, jednak w tym samym momencie, coś ciężkiego uderzyło ją w plecy. Upadła po raz kolejny. Wyciągnęła przed siebie rękę i namacała broń upuszczoną przez Sama. 

       Turner kopniakiem odwrócił ją na plecy. Był to poważny błąd, za który przyszło mu słono zapłacić. Nicole bez skrupułów wyciągnęła wyprostowane ręce przed siebie i dodała serię strzałów, robiąc z piersi Turnera sitko. Bobby i Dean, jak w zwolnionym tempie, widzieli upadającego na podłogę Rufusa. Singer, który był najbliżej niego nachylił się w stronę swojego przyjaciela. Watson widziała, że mężczyzna dławiąc się krwią, wypowiada kilka słów. Podniosła się, w dalszym ciągu mierząc do nich.
- Nicole – usłyszała głos Deana, odwróciła się i już miała strzelić ponownie, kiedy ktoś uderzył ją w kark. Nie straciła jednak równowagi. Czując czyjeś dłonie, szarpnęła się i uderzyła przeciwnika w twarz. Kątem oka dostrzegła zbliżającego się Singera. Wykorzystała moment, uwalniając się z uścisku i doskoczyła do Bobby’ego. Złapała go za koszulkę i rzuciła nim, jak niechcianą lalką. Bobby przeleciał przez szybę i wylądował w ciemnym ogródku. 

      Znów ktoś ją złapał. Nadepnęła mu na stopę i uderzyła w szczękę. Odskoczył. Przekręciła głowę i spojrzała na zataczającego się Deana. Rzuciła się w jego stronę. Wywiązała się szarpanina. Oboje przewrócili się. Czuła na dłoniach nie tylko jego krew, ale także swoją. 

         Nagle ktoś złapał ją za koszulkę i pociągnął do tyłu. Widziała, jak Dean opiera się zdyszany o ścianę. Sam podniósł ją i złapał za szyję, przystawiając do jej ciała srebrny sztylet.
- Rusz się, a wierz mi, że się nie zawaham – powiedział, przybliżając usta do jej ucha. Nicole znieruchomiała. Poczuła na ciele jego ciepły oddech.
- Sam – wydusiła z siebie. – Co się dzieje? – Na jej twarzy pojawiło się przerażenie. – Co się stało?
- Nicole?
- Gdzie ja jestem? – Jej oczy starały się rozejrzeć po pomieszczeniu, ale Sam nadal przyciskał sztylet do jej szyi, więc nie miała dużego pola manewru. 

– Powiecie mi, o co chodzi? – Po tych słowach poczuła, że młodszy Winchester zwolnił nieco uścisk.
- Nieźle narozrabiałaś – odparł ciężko dysząc, ale w dalszym ciągu jej nie puścił. Pozwolił tylko, aby jego uścisk jeszcze nieco zelżał. To jej wystarczyło. Warknęła pod nosem, okręciła się i z całej siły uderzyła go w klatkę piersiową. Poleciał do tyłu, uderzając w ścianę.
- Taki duży, a taki naiwny – rzuciła, schylając się po sztylet, który wypadł z jego ręki. Podrzuciła go w dłoni i ruszyła w stronę Deana. Nachyliła się i pogłaskała go po twarzy.
- Kto by pomyślał, że to właśnie tak się skończy – powiedziała zadowolona. – Znowu jestem górą.
- Nicole – zaczął Dean. – Obojętnie, co teraz zrobisz, wiedz, że ja i tak cię kocham.  

      Zatrzymała się i utkwiła w nim swoje czekoladowe oczy. Starała się wyłapać cokolwiek, co pozwoli jej twierdzić, że Dean kłamie. Że stara się jedynie odwrócić jej uwagę.
- Co powiedziałeś?
- Kocham cię. Zawsze tak było i będzie. – Widziała to w jego oczach. Zieleń jego tęczówek, porywała ją. Przez moment pozwoliła sobie się w nich zatopić. Jej serce przyspieszyło. Wyciągnął w jej stronę rękę. Czekał na jej reakcję. Oderwała wzrok od jego twarzy i spojrzała na jego dłoń. Powoli przybliżyła swoją. Kiedy ich dłonie zetknęły się ze sobą, Dean splótł swoje palce z jej palcami.
- Będzie dobrze. Poradzimy sobie – wyszeptał. – Ze wszystkim sobie poradzimy.
        Nicole zdążyła na niego spojrzeć i delikatnie się uśmiechnąć. Wrócił jej dawny uśmiech, który nie niósł ze sobą bólu, żalu i chęci zemsty. I wtedy, kiedy Dean myślał, że wszystko wróci do normy, że w końcu do niej dotarł, rozległy się cztery strzały. Ciało Nicole zadrżało.
- Nie! – krzyknął Dean. 

       Watson zrobiła duże oczy. Czerwień zalała jej ubranie. Osunęła się na ziemię. W ostatniej chwili Winchester zdążył ją złapać. Ułożył ją delikatnie na kolanach. Odgarnął z jej twarzy czarne włosy. Podniósł głowę. Lisa nieruchomo stała w wejściu do pokoju. W rękach ściskała pistolet, z pewnością należący, do któregoś z nich. Widział, jak cała się trzęsie. To ona nacisnęła na spust.
- Dean… Byłam pewna, że ona… chce… - jąkała się. 

       Winchester spuścił głowę i spojrzał na Nicole. Z kącika jej ust wypłynęła stróżka krwi. Wpatrywała się w niego, a jej oddech przyspieszył.
- Nic ci nie będzie – wyszeptał, czując, jak do jego oczu napływają łzy.
- Dean – powiedziała cicho.
- Radziłaś sobie z nie takimi ranami – ciągnął dalej.
- Ja… też… cie… 

       Nie zdążyła dokończyć. Zamknęła oczy, a jej ciało znieruchomiało. Dean dotknął jej policzka, a następnie spojrzał na ich dłonie. W dalszym ciągu był ze sobą złączone.

***

Za nami kolejna część. Mam nadzieję, że się podobała. Katherine - rozdział dedykowany tobie, bo kiedyś - o ile pamiętasz - obiecałam, że "zajmę się" Lisą :D A że obie wprost ją uwielbiamy, to musiała zagościć, jako ofiara wściekłej Nicole. 

Kolejna część pewnie pojawi się za jakieś dwa tygodnie, bo mam egzaminy do zdania. Pozdrawiam!