07 Łowcą jest się przez całe życie

       Dean westchnął i przetarł palcami oczy. Podniósł głowę i spojrzał na brata, który zawzięcie stukał w klawisze komputera. Zacisnął usta i chwycił za butelkę z piwem. Wypił kilka dużych łyków. Po chwili znowu poczuł na sobie wzrok brata. Przeniósł na niego swoje zielone oczy.

- Możesz przestać się gapić. To wkurzające – powiedział poirytowany.

- Może lepiej by było gdybyś mi powiedział, o co chodzi – odpowiedział Sam. Dean zrobił zaskoczoną minę.

- O nic – odparł szybko, co było niezgodne z prawdą.

- Jak chcesz – rzucił Sam, wzruszając ramionami. 

        Odwrócił głowę i znów wlepił oczy w monitor. Dean wziął głęboki oddech i wstał z miejsca. Podszedł do sterty książek, które znajdowały się na jednym z łóżek. Już miał zamiar sięgnąć po jedną z nich, kiedy w pomieszczeniu lekko zawiało.

- Co… Boże Nicole! – Usłyszał głos brata, który poderwał się ze swojego miejsca. Raptownie odwrócił się i spojrzał w kierunku dziewczyny. Wyglądała, jakby stoczyła pojedynek na śmierć i życie. Jej dłonie, tak samo, jak klatka piersiowa były zakrwawione. Pojedyncze krople czerwonej cieczy kapały na podłogę. Twarz miała bladą. Ledwo trzymała się na nogach.

- Mam przesrane – powiedziała cicho i zachwiała się. 

        Dean znalazł się obok i złapał ją, zanim upadła na podłogę. Spojrzał przerażony na Sama. Ten szybko ściągnął swoją koszulkę i przyłożył ją do rany na brzuchu Nicole. Starszy Winchester poprowadził ją do łóżka. Pomógł jej usiąść.

- Co się stało? – zapytał Sam, ujmując twarz dziewczyny w dłonie tak, aby na niego spojrzała.

- Dorwał mnie pieprzony Freddy Krueger – odpowiedziała, ciężko oddychając. 

        Nagle zakrztusiła się i z jej ust wypłynęła krew. Dean poczuł, jak dziewczynę przechodzą dreszcze. W dalszym ciągu trzymał ją za ramiona.

- Freddy Krueger ? – ciągnął dalej Sam.

- Wiem, co widziałam – warknęła pod nosem. Młodszy Winchester wyprostował się, ale nadal bacznie przyglądał się Nicole. Podszedł do torby i wyciągnął granatową koszulkę. Następnie założył ją.

- Gdzie to było? – dopytywał się Sam.

- Druga, może trzecia uliczka od tego całodobowego baru – odpowiedziała, starając się powstrzymać dreszcze.

- Zaraz wracam – rzucił Sam i chwycił za swoją kurtkę. 

        W tym momencie Dean podniósł się ze swojego miejsca.

- Chcesz tam iść sam?

- Tak, może coś tam znajdę. A tak po za tym, ktoś musi z nią zostać – odpowiedział, wskazując na dziewczynę.

- Nie potrzebuję niańki – powiedziała Nicole i po raz kolejny zakrztusiła się krwią. Dean zaraz znalazł się obok niej.

- Ta… Właśnie widzę – rzucił Sam. Wymienił porozumiewawcze spojrzenie z bratem, a następnie wyszedł z pokoju. Nicole jęknęła pod nosem i przechyliła się w przód, mocniej zaciskając rękę na zakrwawionej koszulce Sama.

- Jak ci pomóc? – zapytał Dean.

- Samo przejdzie – odparła, wycierając wierzchem dłoni usta. Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. 

– Już mi lepiej. 

        Winchester zerknął na plamy krwi na podłodze. Podniósł się z miejsca i ruszył do łazienki. Chwycił za szmatę, leżącą pod umywalką i wrócił do pokoju. Nicole w dalszym ciągu siedziała w tej samej pozycji. Bez słowa zaczął wycierać podłogę.

- Twój brat to idiota – wydusiła z siebie Nicole, głęboko oddychając.

- To coś nowego. Przeważnie to ja byłem idiotą – odparł, a kąciki jego ust podniosły się. Zerknął na dziewczynę.

- Nie chwal dnia przed zachodem słońca – powiedziała, a on zaśmiał się. – Głupek poszedł tam sam. Jeśli to coś go dorwie, to on nie poskłada się tak szybko, jak ja.

- Może będzie miał więcej szczęścia.

- Świetnie, to teraz ja jestem ta pechowa? – Dean wzruszył ramionami i ponownie uśmiechnął się. 

- Zaatakowała mnie postać z Koszmaru z ulicy Wiązów, a to ma coś wspólnego z naszą sprawą. I przez to ta cała nasza robota staje się jeszcze bardziej popieprzona.

- Po czym wnioskujesz, że boski Freddy jest powiązany z Wattsami?

- A ty nie widzisz związku?

- Jakiś widzę, ale chcę wiedzieć dlaczego ty tak myślisz.

- Nazwał mnie agentką Davis. 

        Kiedy to powiedziała, Dean zmarszczył czoło. Wytarł podłogę, a brudną szmatę wrzucił do kosza na śmieci. Podszedł do biurka i znalazł pustą kartkę i długopis.

- Nazwał cię Davis? – Nicole pokiwała głową. – To dość ciekawe. – Zacisnął usta i usiadł na krześle. Odwrócił się w stronę dziewczyny i wlepił w nią zielone oczy. 

– Czyli nasz krąg podejrzanych się zmniejsza.

- Zmniejsza się – odparła, a Winchester zauważył,  że jej twarz powoli zaczyna nabierać kolorów. - Myślę, że można wykluczyć współpracujące ze sobą kreatury. Chyba, że jakiś zmiennokształtny podszył się pod Kruegera. – Dean pokiwał głową i zapisał coś na kartce.

- Komu przedstawiałaś się jako agentka Davis? – Nicole zacisnęła usta i popatrzyła w sufit, aby bardziej skoncentrować się na twarzach ludzi z tego miasta. Następnie przeniosła brązowe oczy na Winchestera i wzruszyła ramionami.

- Dwóch tutejszych policjantów z komendantem na czele. – Dean zanotował to. – Doktor Merez, Charlie i Jean Watts…

- Wszyscy?

- A i jeszcze ich syn Zach. 

        Dean ponownie zaczął notować. W pokoju zapanowała cisza. Nicole słyszała tylko odgłos długopisu tańczącego po pogniecionej kartce papieru. Wzięła głęboki oddech i odciągnęła zakrwawioną koszulkę od ciała. Jej ciało zregenerowało się na tyle, że mogła wrócić do normalnego funkcjonowania. Na brzuchu widniały bowiem tylko blizny. Kiedy wstała z miejsca, poczuła na sobie wzrok Deana.

- Cała i zdrowa? –Usłyszała.

- Prawie. Szkoda mi tylko bluzki. Lubiłam ją – powiedziała, wyrzucając koszulkę Sama do śmietnika. Winchester zaśmiał się. 

- Wymyśliłeś coś? – Dean jeszcze przez chwilę wpatrywał się w wypisane osoby, a następnie podniósł głowę.

- Wątpię, aby policja i doktorek maczali w tym palce. Stawiam na Charliego i jego rodzinkę.

- Tylko, jak dopasujesz do tego Freddy’ego Kruegera?

- I tu jest problem.

- Ta… Idę pod prysznic. Może na coś wpadnę. – Dean kiwnął szybko głową. Dziewczyna odwróciła się i ruszyła w stronę łazienki.

        Dean, jak zahipnotyzowany wpatrywał się w swoją listę. Chciał wiedzieć, jak Charlie Watts to robi. Choć po wizycie w jego domu, został wykluczony z kręgu podejrzanych, teraz wrócił do niego na nowo. 

        Winchester wstał i chwycił za zdjęcia ofiar. Chodząc to w jedną to w drugą stronę, przeglądał fotografie. Czy w którymś jeszcze przypadku Freddy mógł zabić? Nie raz widział w telewizji Koszmar z ulicy Wiązów i Krueger zabijał na naprawdę przeróżne sposoby. Czy będą musieli się zmierzyć z mistrzem koszmarów? 

        Był w drugim końcu pokoju, kiedy podskoczył i raptownie odwrócił się, słysząc odgłos tłuczonego szkła. Spojrzał w kierunku stołu. Na ziemi leżała roztrzaskana butelka po piwie. Dean zmarszczył nos i bacznie zaczął obserwować pomieszczenie. Do jego uszu dochodziła tylko lecąca z prysznica woda. Nie spuszczając wzorku z okolic stołu, podszedł do swojej torby, która leżała przy łóżku. Powoli schylił się. Jego dłoń natrafiła na pistolet. Podniósł go i objął obiema rekami. Wolnym krokiem zbliżył się do rozbitego szkła. Jego czujny wzrok błądził po pomieszczeniu szukając czegoś, co odbiegało by od normalności. 

        Nagle zrobiło się cicho. Dean zerknął w kierunku drzwi od łazienki. Nicole zakręciła wodę. Wziął głęboki oddech i wyprostował się, kręcąc głową.

- Odbija mi – rzucił cicho pod nosem. 

       Kiedy to powiedział, coś zaatakowało go od tyłu. Poczuł cienki sznurek i niewielkie, dziwne w dotyku dłonie w okolicy szyi. Jego ręce zacisnęły się na gumowych ramionach. Starał się za wszelką cenę zrzucić z pleców małego napastnika. Wpadł na krzesło, które przewróciło się z hukiem.

- Co ty do cholery wyprawiasz?! – Usłyszał głos Nicole.

- Puszczaj popaprańcu! –warknął pod nosem. 

        Sznurek zaciskał się, co raz mocniej. Dean z trudem łapał kolejne oddechy. Kiedy upadł na podłogę, drzwi od łazienki otworzyły się. Winchester zamknął powieki. 

       Nicole zrobiła wielkie oczy, widząc szamotającego się Deana, na którego plecach znajdowała się lalka. I to nie byle jaka lalka… Kiedy Chucky podniósł wzrok, Nicole zniknęła. Pojawiła się ponownie, za plecami Deana, ściskając w rękach niewielką deskę. Starając się nie robić hałasu, przymierzyła się do uderzenia i zamachnęła się. Drewniana deska napotkała na swojej drodze gumową głowę. Klnąca lalka przeleciała przez Winchestera, zatrzymując się w drugim końcu pokoju. Nicole kucnęła obok Deana i ściągnęła z niego sznurek, który okazał się być częścią jojo. Winchester nadal klęcząc, brał głębokie oddechy. 

        Watson rzuciła się w stronę upuszczonego przez niego pistoletu. Wyprostowała się i wycelowała w miejsce, w którym znajdował się Chucky. Ściągnęła brwi. Lalki tam nie było. Rozejrzała się po pokoju. Byli sami, a przynajmniej tak jej się przez chwilę wydawało. Bowiem jak tylko spojrzała na Deana, coś uderzyło ją w kolana sprawiając, że znalazła się na ziemi. Pistolet wyleciał z jej rąk. Chucky stał tuż obok niej, a w jego maleńkiej rączce znajdował się srebrny kuchenny nóż.

- Co do cholery? – wydusił Dean, odwracając się.

- Nie mieszaj się mała – odezwał się Chucky. – Chcę tylko agenta Forda.

- Innym razem- warknął Winchester i wycelował w lalkę. Pociągnął za spust. 

       Kiedy kula dotknęła ciała Chucky’ego, ten zniknął. Palce dziewczyny zacisnęły się mocniej na białym ręczniku. Podniosła się z ziemi. To samo zrobił Dean. Przez chwilę między nimi zapanowała cisza. Każde z nich analizował to, co się przed chwilą stało.

- Zaatakowała cię lalka – odezwała się Nicole, unosząc brwi do góry. – Lalka spuściła ci manto. – Przez jej twarz przeleciał cień uśmiechu.

- To była pieprzona mordercza lalka ze wściekłym cholernym jojem – rzucił Dean, masując sobie szyję.

- Ciekawe co jeszcze nas spotka. Może Gumisie-zombie.

- Ja czekam na jednorożca srającego tęczą – odpowiedział. 

        Popatrzeli na siebie. Nagle usłyszeli jakieś kroki. Zamilkli. Nicole mocniej zacisnęła dłoń na brzegu ręcznika. Winchester zrobił krok do przodu i wycelował w drzwi. Oboje wstrzymali oddechy. Drzwi otworzyły się. Sam raptownie zatrzymał się. W jego rękach dostrzegli białe, styropianowe pudełka z jedzeniem.

- Co wy robicie? – zapytał. Dean westchnął i odłożył pistolet na stół.

- Ty mu powiedz, ja idę się ubrać – rzuciła Nicole. Podeszła do swojej torby i wyciągnęła z niej czyste ubrania. Następnie bez słowa wróciła do łazienki.

        Dean opowiedział bratu o tym, co się stało. Młodszy Winchester wysłuchał go z uwagą, zasypując jednocześnie mnóstwem pytań. W końcu całą trójką usiedli w pokoju, jedząc późną kolację przyniesioną przez Sama.

- Już na początku wykluczyliśmy doktorka – powiedziała Nicole, wkładając do ust kawałek suchego kotleta. – Oprócz niego tylko Charlie i Jane znali cię jako Forda.

- Zostawiłem im nawet swoją wizytówkę – dodał Dean.

- Więc to oni – skwitował Sam. – Wszystko na to wskazuje.

- A tak w ogóle, gdzie ty się tak długo podziewałeś? – zapytał Dean, wlepiając oczy w brata.

- Byłem w tym zaułku, gdzie zaatakował Freddy. Oprócz twojej krwi- powiedział, wskazując na Nicole - znalazłem tylko podłużne ślady na murze.

- Ślady?- dopytał się Dean.

- Takie wgłębienia, jak…

- Po ostrzach? – dokończyła za niego Nicole. Sam pokiwał głową.

- Zmyłem twoją krew.

- Dzięki.

- A potem poszedłem po żarcie- powiedział, machając przed sobą plastikowym widelcem.

- Myślę, że powinniśmy złożyć wizytę Charliemu raz jeszcze – stwierdziła dziewczyna, odgarniając z czoła czarne kosmyki włosów. – Przeszukajmy jego dom.

- Dobra – odpowiedział Sam. – Posprawdzamy dokładnie pokoje. Skoro zaatakował Freddy i Chucky, to trzeba znaleźć coś co sprawia, że wychodzą ze swoich filmów. Może to nie jedyne postacie ze słynnych horrorów, jakimi się posługują.

- Pójdziesz do nich – zaczęła Nicole, spoglądając na Sama. – I zbierzesz ich w salonie. Zajmiesz ich czymś. Dla nich ja i Dean nie żyjemy, więc nie mogą nas zobaczyć. Sprawdzimy więc pokoje.

- Dobry plan – rzucił starszy Winchester.

        Narzucił na siebie czarną marynarkę. Przygładził dłońmi włosy i spojrzał na brata. Dean raptownie odwrócił się i jak gdyby nigdy nic, przeniósł swoje zielone oczy na Sama. Młodszy jednak doskonale wiedział, że Dean wpatruje się w drzwi od łazienki, w której do wyjścia szykowała się Nicole. Nie próbując nawet udawać, że niczego nie zauważył, uniósł brwi do góry.

- No, co?- wydusił z siebie starszy Winchester.

- Widziałem – rzucił, poprawiając marynarkę.

- Co widziałeś?

- Te twoje maślane oczy. 

        Kiedy to powiedział, Dean wstał ze swoje miejsca, zaciskając usta. 

– Powiesz mi w końcu o co chodzi?

- Ja… Ten… Ona chyba nie chce żebym tu był – odpowiedział, drapiąc się po policzku.

- Bez przesady - odparł Sam, machając na niego ręką.

- Zostawmy to. Mamy do załatwienia horrorową rodzinkę i na tym się skupmy.

- Dobrze gadasz. 

       Dean uśmiechnął się. Dzięki tej robocie znowu poczuł się na właściwym miejscu. Że jest tu gdzie być powinien. Choć wcześniej wielokrotnie narzekał, to jednak to polowanie sprawiło, że czuł, że znowu  żyje. Łowcą jest się przez całe życie. Dean dopiero teraz to zrozumiał i na swój sposób zaakceptował.

- Co się tak szczerzysz? – Z zadumy wyciągnął go głos Sama. Jego oczy napotkały spokojną twarz brata.

- Przyznaję się, że tego mi brakowało- odpowiedział zgodnie z prawdą. Sam uśmiechnął się.

- Myślisz o powrocie?

- Tak, ale jeszcze nie podjąłem decyzji. 

       Kiedy to powiedział, zdarzyły się dwie rzeczy. Najpierw coś głośno łupnęło o umywalkę, a następnie z łazienki wyleciała wściekła, jak osa Nicole.

- Czekam przy samochodzie – warknęła. Zatrzasnęła głośno drzwi i już jej nie było. Dean zrobił wielkie oczy, uniósł brwi do góry i wlepił oczy w brata, który stał niewzruszony zachowaniem dziewczyny.

- Słyszała?

- A no… Słyszała –odpowiedział Sam i ku zdumieniu Deana, zaśmiał się.

- Bawi cię to?

- Nie powinno, bo jak Nikki się dowie, to będę mieć przechlapane.

- Co tu jest grane?

- Sam do tego doszedłeś. Ona nie chce byś wracał.

- A ty?

- Ja?

- Yhy.

- Jesteś moim bratem. Pewnie, że chcę znowu z tobą pracować – odpowiedział z powagą.

- W takim razie co ja takiego zrobiłem, że ona mnie tak nienawidzi? – Sam wzruszył ramionami. – Ty wiesz.

- Chyba chodzi o twój związek z Lisą. Ale ja się nie wtrącam. Nie ze mną powinieneś na ten temat rozmawiać. 

        Dean nic nie odpowiedział. Wpatrywał się w Sama i analizował to, co powiedział. To było tak oczywiste i jasne, że sam powinien na to wpaść. 

– Jeśli będziesz chciał z nią o tym pogadać, to wybierz taki moment, kiedy nie będzie wkurzona – powiedział po chwili ciszy Sam. – Bo inaczej będziesz oglądać swoje wnętrzności.

- Bosko – wydusił z siebie Dean. – Ona mnie nienawidzi.

        Nicole stała oparta o maskę samochodu Sama i ciężko oddychała. Jej dłonie lekko drżały. Była wściekła. Nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Miała nadzieję, że Dean im pomoże, a następnie wróci do swojego dawnego życia… Życia bez niej. Bała się, że gdy zostanie, będzie musiała przeżywać cały ból na nowo. A na to nie miała ani siły ani ochoty. Wiedziała, że bajeczna drużyna Winchesterowie plus Watson, nie powróci. Cała trójka za dużo przeszła, aby funkcjonować , jak dawniej. Zresztą gdyby Dean naprawdę wrócił do pracy, nie mogła by stanąć pomiędzy braćmi. A wiedziała, że polowali by razem, a nie osobno. No cóż… Jest idealne wyjście z tej sytuacji. Po prostu oderwać się od nich i znów zacząć pracować w pojedynkę.

- Nic się pani nie stało?- Usłyszała jakiś męski głos. Szybko podniosła głowę i wlepiła oczy w nieznajomego.

- Spierdalaj – wysyczała przez zaciśnięte zęby, a paznokcie przejechały po masce samochodu, wydając nieprzyjemny pisk. 

        Mężczyzna skrzywił się i pospiesznie odszedł zostawiając ją samą. Nicole prychnęła pod nosem. Nagle spojrzała w bok, gdzie znajdowała się jej dłoń. Zrobiła wielkie oczy. Na masce samochodu widać było cztery zadrapania. Podniosła rękę i przyjrzała się jej uważnie. Pod paznokciami widniały kawałki granatowego lakieru. Rozchyliła lekko usta. Stała tak przez chwilę starając się zrozumieć, co się z nią dzieje. Odkąd wyszła z klatki szybciej i częściej zdarzało jej się wybuchać i tracić nad sobą kontrolę. A teraz to. Poczuła, jak po plecach przechodzi ją pojedynczy dreszcz. 

         W pewnym momencie drzwi od ich pokoju otworzyły się i na zewnątrz wypadli Winchesterowie. Sam szybko podszedł do Nicole. Zerknął na dziewczynę, a ta ze znudzoną miną odsunęła się od drzwi kierowcy. Zrobiła dwa kroki i otworzyła tylne drzwi. Kiedy już miała wsiąść do środka, odezwał się Sam.

-Coś ty zrobiła z moim samochodem? – zapytał się, wskazując palcem na grube zadrapania. Dziewczyna wzruszyła tylko ramionami i bez słowa usiadła na swoje miejsce. 

***

Z góry przepraszam, że tak długo nic nie pisałam, ale naprawdę miałam strasznie mało czasu. Mam nadzieję, że rozdział się wam spodoba. Pozdrawiam!