11 Dusze

       Kiedy się ocknął, słyszał tylko niewyraźne głosy. Był pewny, że dochodzą z drugiego pomieszczenia. Siedział na krześle, a jego ręce były skrępowane na plecach. Powoli otworzył oczy. Obraz wyostrzył się i jego oczom ukazała się Nicole. Nachylała się w jego stronę, zaciskając usta. Jej twarz była spokojna, choć widać było, że coś ją gryzie.

- Hej – powiedział zachrypniętym głosem.

- W porządku?

- Jak najlepszym. Uwielbiam, kiedy braciszek masakruje mi facjatę, a potem wiąże – odpowiedział, unosząc brwi do góry.

- Tak. Nic ci nie jest – odparła i poklepała go po policzku. Następnie wyprostowała się, a jej wzrok powędrował gdzieś nad jego głową. 

       Sam rozejrzał się i od razu odgadł gdzie się znajduje. Salon Bobby’ego był taki, jak zawsze – zagracony papierami i książkami, z niewielką ilością kurzu, który wirował w promieniach słońca, które wpadały przez duże okna.  

- Mogę się założyć, że pomogłaś mu mnie przetransportować – odezwał się po chwili ciszy, jaka nastała.

- Uparł się – rzuciła szybko, nie patrząc na niego. 

        W pewnym momencie Sam usłyszał kroki. Trzy osoby wchodziły do pokoju. Nie miał jak się odwrócić, ale doskonale wiedział, kto to jest.

- W dalszym ciągu nie popieram twoich metod, Dean- powiedział Bobby. Spojrzał na młodszego Winchestera. Skinął mu głową.

-Ciekawe, co ty byś zrobił na moim miejscu – skwitował Dean, obchodząc krzesło. 

        Zatrzymał się obok Nicole i również utkwił wzrok w swoim bracie. Kolejną osobą, która pojawiła się w zasięgu wzroku Sama był Castiel. Stał z założonymi rękami i bacznie go obserwował.

- Odpuśćmy sobie ten cyrk – rzucił Sam, zerkając po kolei na każdego.

- Chcę wiedzieć, dlaczego nie powiedziałeś mi prawdy – odparł Dean, opierając dłonie na oparciach krzesła i nachylając się w stronę brata.

- Nie zrozumiał byś.

- Och, oczywiście – wydusił z sarkazmem Dean.

- Odkąd wyszedłem z klatki jestem lepszym łowcą, bo… Nic nie czuję. Nic mnie nie obchodzi, więc potrafię całkowicie skupić się na robocie. I wiesz, co? Jestem w tym dobry. Nie muszę spać, więc spokojnie mogę pracować dwadzieścia cztery godziny na dobę. Żadne sumienie nie zakłóca mi pracy, żadne moralne odruchy…

- Nie sypiasz? Nic nie czujesz? – powiedział Dean i odwrócił się do Nicole. – I ty niczego nie zauważyłaś?

- Nie miałam pojęcia. Wiedziałam, że się zmienił, ale… Kto po czymś takim by się nie zmienił.

- Mogłeś cokolwiek powiedzieć – odparł Dean, kręcąc głową. – Cokolwiek. – Młodszy Winchester pokiwał głową.

- Sam. – Wszystkie oczy zwróciły się w kierunku anioła, który w milczeniu przysłuchiwał się tej wymianie zdań. – Będę musiał sprawdzić twoją duszę.

- Moją duszę?

- Myślę, że to wszystko, co się z tobą dzieje może mieć z nią związek – ciągnął swoje Castiel.

- Masz na myśli, to, co zrobiłeś Zachowi? – wypaliła Nicole. Cass kiwnął głową. 

– To ja nie wiem, czy chcę to oglądać. – Zerknęła na zaciętą twarz Sama. Wziął głęboki oddech i znowu odezwał się.

- Zrób to. 

       Nicole zamknęła oczy. Nie chciała tego widzieć. Z chęcią zatkałaby też sobie czymś uszy, by nie słyszeć tego, co się zaraz stanie. Anioł podszedł do młodszego z braci i nachylił się w jego stronę. Jedną ręką przetrzymał go za ramię, a drugą wyciągnął przed siebie. Skupił się i powoli zbliżył dłoń do klatki piersiowej Sama. Kiedy tylko dłoń przeniknęła przez jego ciało, rozległ się krzyk. Trwał on tylko kilka sekund, ale kiedy było już po wszystkim, nadal rozbrzmiewał w uszach pozostałym obserwatorom.

- I co?- zapytał Dean. 

        Castiel powoli odwrócił się w stronę starszego z braci, zasłaniając jednocześnie dyszącego Sama.

- On nie ma duszy – powiedział anioł, a w jego głosie słychać było nutkę zdziwienia.

- Jak to nie ma duszy? – odezwał się Bobby, który był zaskoczony tym, co zobaczył i usłyszał. Castiel przez chwilę coś analizował, a następnie podniósł głowę i spojrzał na pozostałych.

- Co się dzieje Cass? – zapytała Nicole.

- Myślę, że jego dusza mogła zostać w klatce. Ten kto wskrzesił Sama i Nicole najwyraźniej nie zrobił tego zbyt dobrze. Ciało i dusza zostały rozdzielone. To jest przyczyną tego, co się z nim dzieje.

- Nawet nie wiedziałem, że coś takiego jest możliwe – wydusił z siebie Dean.

- Czasami się zdarza.

- Czasami – prychnęła pod nosem Nicole. – Jak to naprawić?

- Trzeba znaleźć duszę i wsadzić ją na swoje miejsce – odpowiedział Castiel.

- I to wszystko? – dopytywał się Bobby.

- Tak.

- Gdzie ją znaleźć? – zapytał Dean.

- Prawdopodobnie została na dole. W klatce. Nie jestem jednak w stanie się tam dostać.

- Cholera – syknął pod nosem Dean.

- Skoro już wiemy, co jest ze mną nie tak, to może mnie rozwiążecie? – odezwał się Sam, kiedy pozostali przestali zwracać uwagę na jego osobę. Powoli odwrócili się w jego stronę. 

– Jestem dalej Samem tyle, że mam pewien ubytek. Dajcie spokój możecie mi ufać. – Dean prychnął pod nosem. – Obiecuję żadnych tajemnic. 

        Wymienili spojrzenia. W końcu Dean przewrócił oczami i podszedł do brata. Rozwiązał go, a następnie zmrużył na niego swoje zielone oczy.

- Wiedz, że będę cię miał na oku. I nie gadaj tylko udowodnij, że dalej możemy ci ufać – powiedział Dean. Sam pokiwał głową, wstając z miejsca.

- Nicole. – Anioł odwrócił się w jej stronę. Reszta poszła jego śladem. Teraz wszyscy w pokoju wpatrywali się w dziewczynę.

- Co? Mi nic nie jest.

- Muszę sprawdzić i ciebie – ciągnął swoje Castiel. – Tak dla pewności.

- Jasne. Skoro musisz. 

       Odwróciła się i podeszła do kanapy. Odgarnęła z niej rozrzucone papiery i usiadła. Cass zbliżył się do niej i wyciągnął rękę. Dziewczyna zamknęła oczy i zacisnęła usta. W głowie powtarzała sobie: nie będzie boleć, tylko nie krzycz, nie będzie boleć… 

        Jednak kiedy tylko dłoń anioła znalazła się w jej ciele, miała wrażenie, że coś rozrywa ją od środka i że robi to rozgrzanym do czerwoności niezaostrzonym przedmiotem. Ból był tak wielki, że promieniował do głowy i palców w nogach. Miała wrażenie, że od tego pęknie jej czaszka. Swój krzyk słyszała gdzieś z oddali.

         I nagle wszystko ustało. Nicole zaczerpnęła głęboko powietrza i starając się uspokoić oddech, otworzyła oczy. Czuła, jak drżą jej ręce, a po plecach przechodzi dreszcz. Castiel zmarszczył czoło i przyglądał się jej z uwagą.

- Co jest Cass? – zapytał Dean, widząc zamyślonego anioła.

- Dziwne – odpowiedział.

- Oj, wyksztuś to z siebie- warknął Bobby. – Coś jest nie tak?

- Spotkałem się z tym tylko kilka razy. Bardzo rzadkie.

- Powiesz w końcu, o co chodzi? – dopytywał się Dean.

- Twoja dusza Nicole – powiedział Castiel – jest popękana.

- Popękana? – wydusiła z siebie. – Czyli, że jak? Że co?

- Widocznie to, co przeżyłaś, miało wielki wpływ na twoją duszę, która została uszkodzona. Popękana. Jakoś jeszcze się trzyma, ale musisz uważać, by się nie rozpadła. Wystarczy drobny impuls, niewłaściwe emocje… Tak naprawdę ciężko stwierdzić, bo zależy to od typu posiadacza duszy. Musisz uważać.

- Bo, co? Stanę się nic nieczującą zołzą, jak Sam? – wypaliła, wskazując młodszego palcem.

- A no… Wielkie dzięki – prychnął pod nosem młodszy Winchester.

- Całkowite pęknięcie duszy objawia się różnie. Nie wiem, jak to może być u ciebie.

- Co można z tym zrobić? – zapytał Dean, zerkając co i rusz na Nicole.

- Tak, jak wystarczy impuls do tego by dusza się rozpadła, tak wystarczy impuls, aby zrosła się na nowo.

- I to tyle? – odezwał się Bobby.

- Tak.

- Ta… Bułka z masłem – westchnął Dean.

- Trzeba złożyć wizytę jeszcze jednej osobie – powiedział Sam, a wszyscy zwrócili się w jego stronę. – Samuel Campbell został również wskrzeszony i być może przez tą samą osobę, co my.

       -No, ja pierdole – syknęła pod nosem Nicole, zezując na Deana i Bobby’ego. W dalszym ciągu znajdowali się w salonie, tym razem jednak bez Castiela, który na chwilę zniknął i obiecał pojawić się z powrotem w ciągu kilku minut. Sam już otwierał usta, aby coś powiedzieć, ale Dean uciszył go ręką.

- Myślę, że powinnaś tu zostać z Bobby’im – ciągnął swoje Dean.

- Ja się z tym zgadzam – poparł go Singer. 

        Obaj uważali, że Nicole nie powinna się narażać, bo skoro nie wiedzą, co może spowodować pęknięcie duszy, powinna zrezygnować z pracy.

- Ja nie jestem chora – warknęła pod nosem. – Skoro moja dusza po torturach u tej wiedźmy jakoś się jeszcze trzyma, to wizyta u Campbellów jest, jak milusi podwieczorek u cioci.

- Jakich torturach? – warknął Bobby, spoglądając to na nią, to na Winchesterów.

- Cholera, no i się zacznie – powiedziała Nicole. – Dajcie spokój. Nic mi nie będzie. Nie potrzebuje nianiek. Jestem duża i dam sobie radę. Zawsze dawałam i teraz nagle ma być inaczej?

- Panna dam sobie radę i wszystko zrobię sama?

- A żebyś wiedział pięknisiu – warknęła pod nosem, pukając starszego Winchestera palcem w klatkę piersiową.

- Jesteś uparta, jak… - zaczął Bobby.

- Ta jasne. Wiem – rzuciła. 

       Singer ponownie otwierał usta, ale w tym momencie w salonie zawiało i w pomieszczeniu zmaterializował się Castiel.

- Możemy ruszać – powiedział spokojnym głosem.

- Dzięki Bogu – jęknęła Nicole.

- Coś mnie ominęło? – zapytał Cass.

- Nie, nie zaczynajcie znowu – odpowiedziała dziewczyna, machając w stronę Deana i Bobby’ego ręką. Anioł uniósł brwi do góry, a następnie podszedł do Winchesterów i Nicole. Po chwili wszyscy rozpłynęli się w powietrzu.

        Znaleźli się przed budynkiem, który służył Campbellom za ich dom i bazę. Wokół nich panowała cisza. Furgonetka Christiana i Samuela, stała niedaleko wejścia. Po tym poznali, że wszyscy są w środku. Bez słowa ruszyli w stronę wejścia. Sam otworzył zardzewiałe drzwi i cała czwórka weszła do ciemnego środka.

- To ja! – powiedział głośno Sam.

- Zastanawiałam się, kiedy cię znowu zobaczę przystojniaku. – Usłyszeli głos Gwen. 

       Po chwili weszła do środka i uśmiechnęła się do nich. Jej wzrok na dłużej zatrzymał się na Castielu.

- Nasz przyjaciel – poinformowała ją Nicole.

- Spoko. Wasi przyjaciele są naszymi przyjaciółmi. Wpadliście na chwilę, czy zdążycie wypić po piwku?

- Musimy zobaczyć się z Samuelem – odpowiedział Dean.

- Jest u siebie. - Gwen wskazała głową ciemny korytarz.

        Bez słowa minęli ją i ruszyli w stronę wskazanego korytarzu. Następnie wspięli się po schodach na górę i zatrzymali przed obdrapanymi drzwiami. Sam bez pukania wszedł do środka.

- Sam, Dean, Nicole – powiedział na ich widok. – Coś się stało? – zapytał i tak samo, jak Gwen przyjrzał się uważniej Castielowi. – Jestem trochę zajęty i…

- To pilne – przerwał mu Sam.

- Oczywiście – odparł Campbell. – Co jest? 

        Szybko zaczęli opowiadać o tym, co odkryli i o ich podejrzeniach odnośnie jego duszy. Samuel zaciekawił się duszami i tym, co może się z nimi stać. Fascynował go także Castiel. Jak się okazało, był to pierwszy anioł, z którym się spotkał.

- Chcecie sprawdzić, czy mam wszystko na swoim miejscu? – zapytał raz jeszcze.

- Tak.

- Sprawdzajcie – powiedział i odsunął się z krzesłem do tyłu. 

        Castiel zatrzymał się na przeciwko niego. Kiedy zaczął badać jego duszę, w pomieszczeniu słychać było krzyki. W końcu Samuel zmilkł, a pozostali usłyszeli szybkie kroki na korytarzu. Drzwi z impetem otworzyły się i stanął w nich Christian i Mark z uniesionymi do góry strzelbami.

- W porządku chłopcy – rzucił Samuel lekko dysząc. Obaj zmierzyli pozostałych i bez słowa odeszli.

- Cass? – odezwała się Nicole.

- Jego dusza jest cała.

- Dobrze wiedzieć – odpowiedział Campbell. - Czy to wszystko?

- Jasne już wychodzimy –powiedział Sam.

- Będziemy w kontakcie – rzucił Samuel. 

        Nicole kiwnęła głową i ruszyła za pozostałymi. Wyszli na ciemny korytarz. Castiel zatrzymał się i spojrzał na pozostałych.

- Muszę iść. Gdyby coś się działo…

- Damy ci znać – dokończyła za niego Nicole. Anioł uśmiechnął się i zniknął.

- Jestem ciekawy, czy Bobby coś na ten temat znalazł – odezwał się Dean i ruszył w stronę schodów. Zatrzymał się przy małym oknie i spojrzał na zarośnięte podwórko. Dostrzegł Christiana i Marka, którzy rozglądali się dookoła. Zmrużył oczy. 

        Campbellowie otworzyli drzwiczki jednego z samochodów, a następnie zniknęli. Po chwili wrócili, ciągnąc za sobą kogoś, kto miał zakrytą głowę brudnym workiem. Dean przywołał ręką Sama i Nicole.

- Myślałem, że już skończyli z eksperymentami na kreaturach – powiedział Sam, marszcząc nos.

- Eksperymentami? – zapytał cicho Dean.

- Samuel je zamyka i tam sprawdza na nich różne bronie i tak dalej – odpowiedział Sam.

- Nie wydaje się to wam podejrzane? – ciągnął Dean. – Sprawdza na nich bronie i tak dalej? Niby, po co? Co to daje?

- Może coś ciekawego odkryje – rzuciła Nicole.

- Nie wiem czemu, ale to jest dziwne. Widzieliście by ktokolwiek robił coś podobnego? Ja bym to sprawdził.

- Dean…- syknął Sam.

- Ty nic nie czujesz i ufasz mu mechanicznie, bo to nasz dziadek. A ty – zawrócił się do Nicole. – Dziwię się, że ty się tym nie zainteresowałaś.

- Dobra, co chcesz zrobić? – zapytała Nicole dla świętego spokoju. Wiedziała, że Dean nie popuści.

- Zobaczyć, co się tak naprawdę z tymi kreaturami dzieje –odpowiedział Dean. – Wiecie gdzie je wywozi?

- Nie.

- To trzeba znaleźć to miejsce.

        Sam i Dean siedzieli na suchej ziemi, schowani pomiędzy drzewami. Z tego miejsca mieli doskonały widok na furgonetkę z niewiadomą kreaturą. Na dworze zrobiło się granatowo. W końcu obok nich zmaterializowała się Nicole.

- Masz wszystko? – zapytał Sam, biorąc od niej torbę.

- Tak.

- Bobby coś mówił? – zwrócił się do niej Dean.

- Że ja i Sam jesteśmy idiotami, że nas to nie zaciekawiło i że tego wcześniej nie sprawdziliśmy.

- Widzicie nawet on się ze mną zgadza – odparł zadowolony Dean.

- Dobra, pohamuj się, bo wpadniesz w samo zachwyt – rzuciła Nicole i rozejrzała się. – Samochód nadal stoi?

- Tak.

- Super. Zrobiliście to, co mieliście zrobić?

- Tak. Nadajnik jest w furgonetce. I ta dziwna kreatura też – odpowiedział Dean.

- Ciekawe, co tam mają? – rzuciła Nicole.

- Nie wiem, ale wyglądało, że spało – powiedział Sam, wyjmując komputer.

- To teraz musimy czekać – odparła Nicole, siadając obok młodszego Winchestera.

- Jesteś pewna, że powinnaś z nami iść? – wypalił Dean, a Nicole prychnęła pod nosem, a następnie zmierzyła go wzrokiem.

- Odpuść sobie i skończ z tym tematem – syknęła, odwracając głowę i spoglądając w stronę budynku i samochodu. Dean przewrócił oczami. Wiedział, że nic nie wskóra, bo Nicole należała do osób strasznie upartych.

- Ruszają – powiedział Sam. 

        Cała trójka wychyliła się, aby lepiej widzieć. Furgonetka odpaliła i ruszyła w stronę bramy. Szybko zniknęła z ich oczu. Młodszy Winchester odpalił laptopa i zaczął pospiesznie stukać w klawisze.

- Rany nawet na takim zadupiu jest internet – rzucił Dean. – Technologia idzie naprzód.

- Ta czerwona kropka to oni – poinformował pozostałych Sam, wskazując na ekran.

- Zobaczymy, co ukrywasz Samuel – powiedział Dean, nie spuszczając oczu z poruszającej się kropki.

***

Wiem, nawaliłam. Długo mnie nie było. Nie powiem, ale praca i uczelnia daje mi się ostatnio we znaki, a do tego zauważyłam, że jakoś mam problem z organizacją czasu. Mam nadzieję, że jakoś to się szybko poprawi, bo powoli zaczynam zawalać niektóre rzeczy, a potem nadrabiać je na ostatnią chwilę. Liczę też na to, że więcej aż tak długich przerw na blogu nie będzie. Teraz zabieram się za nadrabianie zaległości u was. Pozdrawiam i do następnego :)