06 Oko w oko z koszmarem

       - Nie powiem, ale jest to dziwne… Nawet, jak na naszą robotę – powiedział Dean, spoglądając kątem oka na fotografie, które rozłożone zostały na stole.

- Wiesz , co może atakować w taki sposób? – zapytał Sam.

- Nie mam pojęcia. Ale może tak być, że mamy do czynienia z więcej niż jedną kreaturą – stwierdził Dean. 

       Chwycił za butelkę z piwem i wypił kilka dużych łyków. Czuł na sobie wzrok pozostałych łowców. 

– Sprawdziliście, czy istnieje jakieś powiązanie między ofiarami?

- Jeszcze nie – odpowiedział Sam. – Możemy od tego zacząć.

- Zajmę się tym – powiedziała Nicole, wstając z miejsca. 

       Za nim zdążyli się zorientować, rozpłynęła się w powietrzu. Między nimi zapanowała cisza. Dean miał wrażenie, że dziewczyna niechętnie przebywa w tym samym pomieszczeniu, co on.

- A co u Lisy? – Usłyszał głos brata. Odwrócił się i zmarszczył nos.

- U kogo?

- U Lisy? – powtórzył Sam, unosząc brwi do góry.

- A tak… W porządku – odpowiedział Dean i ponownie pociągnął kilka solidnych łyków piwa.

- Pewnie nie jest zadowolona, że cię tu ściągnąłem.

- Nie jest. Ale tego mi było trzeba.

- Serio? – Dean spojrzał na etykietę butelki i uśmiechnął się. Przeniósł swoje zielone oczy na brata.

- Tak.

- Dobrze to słyszeć – rzucił Sam i zaczął stukać palcami po klawiaturze komputera. – Sprawdzę, co z tą firmą IntedMed.

- Może coś znajdziesz – dopowiedział starszy Winchester i przysunął bliżej siebie notatki Nicole. 

       Po jakimś czasie, Dean wstał z miejsca i zaczął układać fotografie na łóżku. Sam nie wiedział, po co to robi, ale miał nadzieję, że może jak zmieni kąt spojrzenia na ofiary, to może wpadnie na jakiś pomysł. Co jakiś czas ciszę przerywały pojedyncze zdania, czytane przez Sama na temat firmy.

- Mam coś – powiedział z triumfem Sam. 

       Dean wyprostował się i już miał zamiar podejść do brata, kiedy obok niego pojawiła się Nicole.

- Mam coś – rzuciła i minęła go. Starszy Winchester podskoczył, a jego serce nieco przyspieszyło.

- Nigdy się chyba nie przyzwyczaję – jęknął i usiadł na wolnym krześle. Dziewczyna uniosła brwi do góry i zignorowała go.

- Mów – zwrócił się do niej Sam. 

       Nicole zerknęła na zapisaną kartkę papieru, a następnie spojrzała na braci.

- Wszystkie ofiary były ze sobą spokrewnione- powiedziała powoli.

- Spokrewnione? – zapytał się Dean.

- Byli rodzeństwem – odparła Nicole. – W sumie szóstka. Mitch był najmłodszy z nich.

- Czekaj… Czyli jest jeszcze dwójka? – zapytał Sam.

- Tak. Ruben i Charlie – odpowiedziała. – Dowiedziałam się też, że rodzeństwo niezbyt za sobą przepadało. Byli skłóceni jeszcze zanim ich ojciec założył firmę IntedMed. Tylko Mitch, Charlie i Ruben w niej pracowali. Robert do tego stopnia znienawidził ojca, że zmienił nazwisko. Siostry też miały w głębokim poważaniu ojczulka. Nie wiem jednak, o co im poszło. Niecały miesiąc temu tatuś zmarł.

- Wtedy zaczęli ginąć – rzucił Dean, zerkając na notatki.

- Po jego śmierci, stołek dyrektora miało przejąć jedno z nich, a także odziedziczyć po nim wszystko – zaczął Sam, wlepiając oczy w monitor. – Wtedy rodzeństwo się obudziło i zaczęło wynajmować prawników, aby zdobyć majątek.

- Czyli możemy mieć do czynienia ze wściekłym duchem tatuśka? – wypalił Dean.

- Skoro był wściekły na swoje dzieci, które go znienawidziły, czemu zaatakował Mitcha. W końcu pracowali razem- odparła Nicole.

- Może też nie był uczciwy wobec staruszka – stwierdził Sam.

- Powinniśmy, jak najszybciej dowiedzieć się szczegółów – powiedział Dean. – Znajdźmy Charliego i Rubena. 

       Nicole i Sam pokiwali głowami. Nagle pokój wypełnił się dźwiękiem dzwoniącego telefonu. Młodszy Winchester szybko chwycił za komórkę i odebrał.

- Tak?... Dobrze, że pan zadzwonił… Aha… Zaraz tam będziemy. – I rozłączył się. Spojrzał na pozostałych i zacisnął usta.

- Co jest? – zwróciła się do niego Nicole.

- Można powiedzieć, że znaleźliśmy Rubena – odpowiedział. – Dzwonił doktor Pablo Merez. Ruben nie żyje. Właśnie przywieźli jego ciało.

       Szli chłodnym, szarym korytarzem. Echo ich kroków odbijało się od ścian. Do ich nosów docierał specyficzny zapach środków dezynfekujących. Otworzyli podwójne drzwi i weszli do niewielkiego gabinetu. Na metalowym biurku leżały niedbale różne papiery i dokumenty. Metalowe szafki i półki pięły się od ziemi aż do sufitu. Cała trójka spojrzała na starszego, szczupłego mężczyznę.

- Doktorze Merez – zaczął Sam.

- Agencie Hamill, agentko Davis – odpowiedział mężczyzna i skinął im głową. Następnie przeniósł zaciekawiony wzrok na Deana.

- Przysłano nam wsparcie w tej sprawie. To agent Ford – rzucił Sam. Dean kiwnął głową, Merez odpowiedział tym samym.

- Proszę za mną- zaczął doktor. 

       Odwrócił się i podszedł do metalowych drzwi. Otworzył je i przepuścił w drzwiach agentów FBI. Na środku białego pomieszczenia, znajdował się metalowy stół. Na nim położono zwłoki mężczyzny. 

       Nicole szybko założyła rękawiczki i bez słowa zbliżyła się do nieżyjącego Rubena. Uniosła brwi do góry i spojrzała porozumiewawczo na Winchesterów. Dean ruszył w jej stronę.

-Kiedy mógł nastąpić zgon? – Usłyszeli głos Sama.

- Jego brat znalazł go rano, na tyłach jego domu. Jednak po szybkich oględzinach mogę stwierdzić, że nie żył już od jakiś kilkunastu godzin. I od razu powiem, że nie mam pojęcia, co mogło się przydarzyć temu biedakowi– odpowiedział doktor.

- Żona i dzieci?

- Rozwodnik, bezdzietny.   

       Nicole skinęła głową w stronę nieboszczyka, dając Deanowi znak, aby poszedł w jej ślady. Ten przeniósł na niego swoje zielone oczy, które od razu się powiększyły. Twarz Rubena była zmasakrowana. Rozerwane usta, połamane kości czaszki, brak niektórych zębów. Wychodzący z jamy ustnej język, jeszcze gdzieniegdzie nosił ślady zakrzepłej krwi. 

      Winchester podniósł głowę i spojrzał na dziewczynę. Ich oczy spotkały się ze sobą. Nicole zerknęła w stronę lekarza, który pokazywał Samowi coś w dokumentach. Delikatnie ujęła twarz Rubena i palcami zaczęła wodzić po tyle jego głowy. 

      W końcu kiedy jej palce znalazły się w okolicy karku, zatrzymała się. Zmarszczyła czoło i przechyliła głowę nieżyjącego. Powoli odchyliła go. Oboje spojrzeli w tą samą stronę. Nicole zagryzła wargę. W miejscu, w którym się zatrzymała, brakowało niewielkiego kawałka skóry. Jednak to kształt rany był dość dziwny, bowiem przypominał jeden element puzzli. Watson położyła z powrotem ciało Rubena. W międzyczasie Dean wykonał kilka szybkich zdjęć swoją komórką.

- Dziękuję doktorze – powiedział Sam i spojrzał na pozostałych łowców. – Możemy iść?

- Tak – odpowiedziała Nicole.

- Proszę informować nas na bieżąco – dodał młodszy Winchester.

- Oczywiście – odpowiedział Merez.

       Wsiedli do samochodu. Przez chwilę cała trójka milczała. Nicole co chwilę spoglądała na Winchesterów. Miała nadzieję, że szybko wpadną na jakiś pomysł i dorwą to coś, zanim ono dorwie kogoś jeszcze. 

       Kiedy oparła się o siedzenie, Dean wyciągnął telefon i podał go bratu. Sam przez chwilę przeglądał zdjęcia. Na jego twarzy wymalowało się zaskoczenie. Przeniósł wzrok na Deana, a potem na Nicole.

- Dobra, to jest dziwne – powiedział powoli.

- Przy karku brakowało mu kawałka skóry, gdzieś ze dwa – trzy centymetry – poinformowała go Watson.

- W kształcie puzzla – dodał Dean.

- Puzzla? – zapytał Sam, a oni pokiwali głowami. – Czy dalej trzymamy się teorii o złośliwym duchu?

- Przeważnie duchy atakują w dość podobny sposób, tu mamy komplikacje przeróżnych form – odpowiedział Dean.

- Czyli wymyślamy coś nowego? – odparła Nicole.

- Z szóstki rodzeństwa przy życiu utrzymał się tylko Charlie. A co jeśli to on spowodował śmierć swoich sióstr i braci? – ciągnął dalej Dean.

- Masz na myśli, że bawi się na przykład magią? – zapytał Sam.

- Magia, zaprzedanie duszy. Możliwości jest wiele – powiedział starszy Winchester.

- Czyli potencjalnie trafia na naszą listę podejrzanych? – odparła Nicole.

- Potencjalnie – odpowiedział Dean.

- Mam jego adres – rzucił Sam, wyciągając z kieszeni małą karteczkę.

- Więc jedziemy – powiedział Dean i przekręcił kluczyki w stacyjce. Usłyszeli znajomy odgłos silnika i Impala wyjechała na ulicę.

       Zatrzymali się przed niewielkim szarym budynkiem. Wysiedli z samochodu i ruszyli w stronę drzwi. Sam wyciągnął ręce z kieszeni i nacisnął guzik. Rozbrzmiał klasyczny dźwięk dzwonka. Po drugiej stronie usłyszeli kroki. Drzwi otworzyły się. Spojrzeli na niewysoką kobietę, na której twarzy wymalowane było zmęczenie i smutek.

- Tak?

- Zastaliśmy Charliego Wattsa? – odezwał się Dean.

- To mój mąż – odpowiedziała kobieta. Łowcy spojrzeli po sobie, a następnie równocześnie wyciągnęli odznaki.

- FBI. Mamy kilka pytań do pani męża – powiedział Dean.

- Proszę. – Kobieta otworzyła szerzej drzwi. Weszli do środka. – Proszę za mną. 

       Poprowadziła ich do salonu. Na środku znajdowała się czarna skórzana kanapa i dwa fotele. Na szklanym stoliku leżały gazety. Obok nie dużego telewizora, mieścił się kominek, a na nim wiele rodzinnych fotografii.

- Charlie!

- Tak Jean? – Usłyszeli głos dochodzący z pomieszczenia obok. Po chwili z kuchni wyłonił się szczupły mężczyzna. Spojrzał na łowców i westchnął.

- Państwo do ciebie kochanie – powiedziała poważnym tonem Jean.

- Chodzi o moich braci i siostry?- zapytał Charlie.

- Tak- odpowiedziała Nicole.

- Proszę usiąść – odparła Jean, wskazując na sofę. 

       Cała piątka usiadła. Jean wplotła palce w dłonie swojego męża i co i ruszy zerkała na niego z troską. Charlie wydawał się być przygnębiony. Nicole dokładnie obserwowała reakcję Wattsów. Starała się wyłapać jakiś moment, który powie im czy to oni stoją za morderstwami.

- Panie Watts jakie były pańskie relacje z rodzeństwem? – zapytał Sam, a mężczyzna wziął głęboki oddech.

- Między nami nie układało się za dobrze. W sumie to tylko z Rubenem miałem dość dobry kontakt.

- To pan znalazł jego ciało – powiedział Dean.

- Tak. Wpadłem z samego rana chcąc go przeprosić. Kilka dni przed jego śmiercią doszło między nami do kłótni. Powiedziałem wtedy wiele ostrych słów, których żałuję.

- Na przykład jakich?- dopytywał się Sam.

- Między innymi to, że jest jak reszta, która tylko żeruje na śmierci naszego ojca – odpowiedział Charlie, kręcąc głową. – Nie myślałem tak. Po śmierci ojca naprawdę między nami zaczęło wrzeć. Każdy chciał dobrać się do majątku i do firmy…

- Pan też? – wtrącił się Dean.

- Ja tylko chcę utrzymać pracę. Nie zależy mi na kierowniczym stanowisku. Jednak wiem, że gdyby któreś z nich dobrało się do IntedMed, wtedy zostałbym natychmiast zwolniony. Musiałem podjąć tą walkę. Tylko ja zarabiam. Żona nie pracuje.

- Ruben też by pana zwolnił?

- Myślę, że nie. Choć po tej ostatniej kłótni, mogło być inaczej. – Kiedy to powiedział, Nicole wstała z miejsca. Spojrzała na Wattsów.

- Czy mogę skorzystać z łazienki?

- Oczywiście. Jest na górze, drugie drzwi po lewej – odpowiedziała kobieta i delikatnie uśmiechnęła się. 

        Nicole kiwnęła głową. Przeszła obok nich i ruszyła w kierunku schodów. Wspięła się na górę. Rozejrzała się po wąskim korytarzu. Na ścianach wisiały przeróżne obrazy, a także fotografie rodziny. Przeszła na prawą stronę i otworzyła pierwsze drzwi. Miała nadzieję, że ten krótki i szybki zwiad rzuci jakieś światło na tą rodzinę. Liczyła na to, że natrafi na jakiś ołtarzyk czy inne ślady. 

       Już miała podejść do drugich drzwi, kiedy z pokoju obok wyłonił się nastolatek. Podskoczyła i spojrzała na chłopaka. Wlepiał w nią swoje niebieskie oczy, a z jego twarzy niewiele dało się odczytać. Czuła jednak, że chłopak niemal przeszywa ją na wylot swoimi zimnymi oczami. Przez chwilę myślała, że dostanie gęsiej skorki.

- Kim pani jest? – zapytał pretensjonalnym tonem.

- Agentka Davis z FBI. A ty?

- Zach Watts. Przyszliście tu w sprawie mojego wujostwa?

- Tak.

- Dlatego pani zagląda do pokoi? – Nicole uniosła brwi do góry i szybko pokręciła głową.

- Nie. Szukam łazienki.

- Tamte drzwi – powiedział, wskazując palcem.

- Dzięki – odpowiedziała i odwróciła się na pięcie. Przekręciła oczami i ruszyła przed siebie. Kiedy odchodziła, czuła na sobie wzrok Zacha.

        Za oknem zrobiło się ciemno. Winchesterowie siedzieli przy stole, dalej grzebiąc w papierach. Nicole przechadzała się po pokoju. Co jakiś czas, któryś z braci spoglądał na nią. Wciąż nie rozwiązali zagadki.

- Albo on dobrze kłamie, albo naprawdę nie ma z tym nic wspólnego – powiedziała Watson, zatrzymując się.

- Wtedy musi być jeszcze lepszym kłamcą od ciebie – odparł ze śmiechem Sam. 

       Nicole zmrużyła oczy i cisnęła w niego zdjęciami, które od jakiegoś czasu trzymała w ręku. Dean zachichotał. Tego mu brakowało. Ich i pracy. Rozwiązywania zagadek nie z tego świata, ale przede wszystkim ich. Uśmiechnął się.

- Nie wiem czemu, ale ja też mu uwierzyłem – rzucił starszy.

- Widzisz? Nie jestem sama – powiedziała Nicole, wskazując palcem Sama. – Wyglądali, jak normalna rodzina z porąbanym dzieciakiem.

- Porąbanym?- zaciekawił się Dean.

- Zach był jakiś dziwny. Wpatrywał się we mnie, jak bym była jego wrogiem czy coś – odpowiedziała.

- Stracił wielu bliskich w bardzo krótkim czasie. Może tak sobie radzi z tym, co się stało – stwierdził Sam.

-On jest po prostu dziwny – odparła Nicole, kręcąc głową. – Nie wiem, jak wy, ale ja jestem głodna.

- Ja też – powiedział Dean, przeciągając się.

-Skoczę po coś do jedzenia – rzuciła dziewczyna.

- Pójdę z tobą – oznajmił starszy Winchester, wstając.

- Poradzę sobie. 

       Kiedy to powiedziała, zniknęła. Dean uniósł brwi do góry i ciężko westchnął. Usiadł z powrotem na swoje miejsce. Poczuł na sobie wzrok brata. Zacisnął usta i skupił się na zapisanych kartkach papieru. Sam jeszcze przez chwilę przyglądał się bratu, a następnie widząc, że ten nie chce o tym rozmawiać, wrócił do pracy.

       Nicole wyszła zza ciemnego zaułka na chodnik. Ulica była pusta i cicha. Wokół nie było nikogo.  Z daleka zamajaczył jej szyld z barem, otwartym dwadzieścia cztery godziny na dobę. Zawiał chłodny wiatr. Idąc karciła się w myślach, że nie wzięła ze sobą kurtki. Objęła się rękami i przyspieszyła kroku. 

       Nagle usłyszała, jak coś metalowego spada na ziemię. Zatrzymała się i spojrzała na kolejny zaułek, który mijała. Światła lamp nie dochodziły do tego miejsca. Dziewczyna wytężyła słuch. Otoczyła ją cisza. Wzięła głęboki oddech i już chciała iść dalej, kiedy usłyszała ciche dziecięce głosy.

- Raz, dwa, Freddy chce cię dopaść. Trzy, cztery, zamknij drzwi i okna. Pięć, sześć, krucyfiks w rękę weź. Siedem, osiem, nie pora się kłaść. Dziewięć, dziesięć, już nigdy nie idź spać. 

       Nicole zmarszczyła czoło. Zaczęła rozglądać się na boki, ale nikogo nie zobaczyła.

- Co jest? – zapytała samą siebie. W zaułku było tak ciemno, że nic nie zdołała dostrzec. 

- Raz, dwa, Freddy chce cię dopaść. Trzy, cztery, zamknij drzwi i okna. Pięć, sześć, krucyfiks w rękę weź. Siedem, osiem, nie pora się kłaść. Dziewięć, dziesięć, już nigdy nie idź spać – wyśpiewały dziecięce głosy.

- Halo? – zawołała Nicole i zbliżyła się do uliczki. 

       Nagle mocniej zawiało, a ona zmrużyła oczy. W tym momencie coś złapało ją za ramiona i z całej siły rzuciło o ziemię. Dziewczyna odwróciła się i spojrzała na postać stojącą przed nią. Nad nią zapaliła się lampa, a następnie zaczęła niebezpiecznie migotać. Oczy Nicole powiększyły się. 

       Przed nią stał mężczyzna w obdartym i brudnym swetrze, w czerwono-zielone pasy. Poparzona twarz wykrzywiała się w złośliwym uśmiechu. Na głowie znajdował się stary kapelusz, a na jednej z dłoni skórzana rękawica z czterema ostrzami.

- Czego chcesz? –zapytała, a jej oddech przyspieszył. Z jego ust wydobył się szyderczy śmiech. Przejechał ostrzami po murze. Dźwięk był tak drażniący, że Nicole się skrzywiła.

- Agentko Davis przyszedł na ciebie czas – powiedział i rzucił się w jej kierunku. 

       Watson przeturlała się na bok i szybko wstała. Ten złapał ją za nogę i ponownie powalił na ziemię. Kopnęła go w twarz i podniosła się. Zaczęła rozglądać się dookoła. Nigdzie nie widziała oprawcy. Jej oddech był coraz szybszy. 

       Już chciała wybiec z felernej uliczki, kiedy coś obróciło ją wokół jej własnej osi. Kiedy się zatrzymała, znalazła się twarzą w twarz z przeciwnikiem.

- Mam cię – odparł z satysfakcją i pchnął na ścianę. 

       Jego palce zacisnęły się na jej szyi. Złapała go za rękę. Zamachnął się. Nicole krzyknęła, gdy poczuła olbrzymi ból w okolicy brzucha. Zerknęła w dół. Ręka z ostrzami wychodziła właśnie z jej ciała. Zakrztusiła się krwią. Uścisk wokół szyi zelżał. Zrobiło jej się ciemno przed oczami. Do jej uszu dochodził jego śmiech. Zjechała plecami po ścianie. Głowa opadła bezwiednie na ramię. Śmiech oddalał się z każdą sekundą, aż w końcu zamilkł zupełnie. 

***

Miałam ten rozdział dodać szybciej, ale niestety z powodów technicznych (głupi, durny komp, który odmówił współpracy) notka pojawia się dopiero dzisiaj. Przepraszam, więc za opóźnienie. Mam nadzieję, że rozdział przypadnie wam do gustu. Pozdrawiam!